Het begon ooit met een klein, blond, blauw ogig mannetje.
Wat voor zijn moeder met enige regelmaat niet te volgen was:
Snelle en diepe gedachten en ideeën, die niet bij zijn leeftijd hoorden.

Op de opvang waren er geen uitdagingen, die kwamen begin groep 2.
Toen bleek het niet “alleen maar” grappig te zijn dat hij zo “wijs” was, maar dat dit ook veel uitdagingen met zich meebracht. Vooral voor hem!

Nu is hij mij in lengte, ruim, voorbij geschoten en zijn we met zijn allen gegroeid in hoe het in ons leven werkt.
Hij lijkt niet alleen in doen en laten erg op zijn vader, maar ook de werking van zijn hoofd is een kopietje.

Dit besef heeft ons erg geholpen in het proces van acceptatie en hoe we het leven het beste
kunnen aanvliegen.
Daarbij heeft hij ook veel van mij ( jij ook? Ja ik ook), maar dan heel anders.
Het aanvoelen van mensen en het zien en doorgronden van situaties, dat deelt hij dan weer
met mij…

Dat maakt ons zo’n goed team thuis, we vullen elkaar perfect aan!
Elke HB’er is een puzzel op zich, geen een is helemaal gelijk aan een ander.
Het lijken wel “gewone” mensen!